Ψηφιοποιήσεις Βίντεο Ήχος Φωτογραφία Αρνητικά Slide VHS 8mm Βινύλιο Κασέτα DAT Digital

Η βιντεοταινία είναι μια καταγραφή εικόνων και ήχων σε μαγνητική ταινία, σε αντίθεση με το φιλμ που χρησιμοποιείται στην κινηματογράφηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μια ελικοειδής κεφαλή σάρωσης βίντεο περιστρέφεται κατά την κινούμενη ταινία για να καταγράψει τα δεδομένα σε δύο διαστάσεις, διότι τα τηλεοπτικά σήματα έχουν ένα πολύ υψηλό εύρος ζώνης, και οι στατικές κεφαλές θα απαιτούσαν εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες της ταινίας. Βιντεοταινία χρησιμοποιείται στις συσκευές εγγραφής βιντεοταινίας (VTRs) και πιο συχνά και πιο πρόσφατα, στις συσκευές εγγραφής βιντεοκασέτας (VCR) και στις βιντεοκάμερες.

Οι αποθηκευμένες πληροφορίες μπορεί να είναι υπό τη μορφή αναλογικού ή ψηφιακού σήματος.

Το πρότυπο Betamax της Sony κυκλοφόρησε το 1975 και ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα το VHS της JVC.

Το VHS (Video Home System) ή οικιακό σύστημα βίντεο, είναι ένα καταναλωτικού επιπέδου πρότυπο, αναλογικής εγγραφής βιντεοταινίας σε κασέτα, που ανέπτυξε η Ιαπωνική εταιρία JVC.

Για περίπου μια δεκαετία, τα δύο πρότυπα έδωσαν μάχη για κυριαρχία, με το VHS να αναδύεται τελικά νικητής.

Η είσοδος του βίντεο στους οικιακούς καταναλωτές δημιούργησε μια περίοδο έντονου ανταγωνισμού, για ασύμβατα μεταξύ τους μοντέλα, για το καταναλωτικού επιπέδου αναλογικό βίντεο με βιντεοκασέτα καθώς και τις συσκευές εγγραφής βιντεοκασέτας (VCR), στο τέλος του 1970 μέχρι το τέλος του 1980, κυρίως μεταξύ των προτύπων Betamax και VHS. Το VHS τελικά αναδείχθηκε ως το κατεξοχήν πρότυπο.

Η νίκη δεν οφείλεται σε τεχνική υπεροχή (η Betamax είναι αναμφισβήτητα καλύτερη μορφή), αλλά σε διάφορους άλλους παράγοντες. Ακριβώς πώς και γιατί το VHS κέρδισε τη μάχη αποτέλεσε αντικείμενο έντονης συζήτησης. Η συνήθης πεποίθηση είναι ότι το τεχνικά ανώτερο Betamax κτυπήθηκε από το VHS μέσω του έξυπνου μάρκετινγκ. Στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι πιο περίπλοκη και υπάρχουν διάφοροι λόγοι για το τελικό αποτέλεσμα.

Ο ιδρυτής της Sony, Akio Morita, ισχυρίστηκε ότι τα προβλήματα αδειοδότησης μεταξύ της Sony και άλλων εταιρειών καθυστέρησαν την ανάπτυξη του Betamax και επέτρεψαν την καθιέρωση της VHS. Ωστόσο, οι περισσότεροι σχολιαστές έχουν υποβαθμίσει αυτό το ζήτημα και ανέφεραν άλλους λόγους ως πιο σημαντικούς.

Είναι σίγουρα αλήθεια ότι τα βίντεο VHS ήταν αρχικά πολύ πιο απλά και φθηνότερα στην κατασκευή τους, κάτι που προφανώς θα ήταν μια έλξη για τις εταιρείες ώστε να αποφασίσουν ποιο πρότυπο θα υποστηρίξουν. Έχει επίσης αναφερθεί ότι η Sony έδωσε ακούσια στους ανταγωνιστές της ένα βοήθημα αποκαλύπτοντας βασικές πτυχές της τεχνολογίας Betamax οι οποίες στη συνέχεια ενσωματώθηκαν στο VHS.

Σε κάθε περίπτωση, οι κατασκευαστές χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα: Από την πλευρά της Betamax ήταν οι Sony, Toshiba, Sanyo, NEC, Aiwa και Pioneer. Από την πλευρά του VHS ήταν οι JVC, Matsushita (Panasonic), Hitachi, Mitsubishi, Sharp και Akai.

Για τους καταναλωτές, η πιο άμεσα εμφανής διαφορά μεταξύ των δύο μορφών ήταν ο χρόνος εγγραφής. Οι τυπικές ταινίες Betamax διαρκούσαν 60 λεπτά - όχι αρκετο χρόνο για την εγγραφή μιας ταινίας. Αντίθετα, οι 3ωρες κασέτες VHS ήταν τέλειες για εγγραφή τηλεοπτικών προγραμμάτων και ταινιών. Η Sony προσαρμόστηκε και προσέφερε διάφορες λύσεις για μεγαλύτερη χρονική διάρκεια εγγραφής, αλλά ήταν πλέον πολύ αργά. Το ζήτημα του χρόνου εγγραφής αναφέρεται συχνά ως ο πιο καθοριστικός παράγοντας στην αποτυχία του προτύπου.

Ο πόλεμος τελείωσε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αν και οι υποστηρικτές του Betamax βοήθησαν να διατηρηθεί η μορφή σε μια μικρή εξειδικευμένη αγορά. Η παραγωγή Betamax στην Αμερική έληξε το 1993 και το τελευταίο βίντεο Betamax στον κόσμο κατασκευάστηκε στην Ιαπωνία το 2002.

Φυσικά, τόσο η Betamax όσο και η VHS τελικά καταργήθηκαν από την ψηφιακή τεχνολογία.